نوشته‌ها

مرحلۀ اولیه: جهت‌گیری، تردید در شرکت، جستجوی معنا، وابستگی

  • دو تکلیف:
  • انجام هدف اصلی پیوستن به گروه
  • توجه به روابط اجتماعی درون گروه
  • جستجو برای دلیل منطقی درمان
  • بررسی سردرگمی آشکار
    • «چطور می‌تواند مفید باشد؟»
    • «چه ربطی به حل مشکل من دارد؟»
  • اعضا گروه را ارزیابی می‌کنند و به دنبال تأیید هستند – بسیار آسیب‌پذیر
  • اعضا خواهان ارتباط صمیمی با تک‌تک افراد و ارتباط با کل گروه هستند.
  • مراجعین ظاهراً طوری رفتار می‌کنند که گویی نجات آنها به دست درمانگر است.
  • گروه‌ها به‌منظور درک نقش اعضا ممکن است در مورد موضوعاتی بحث کنند که اعضا ظاهراً علاقه‌ای به آن ندارند.
  • مشاوره دادن و مشاوره گرفتن امری رایج است.
  • گروه‌ها نیازمند جهت و ساختار هستند.

مرحلۀ دوم: نزاع، سلطه گری، سرکشی

  • اشتغال خاطر به سلطه‌گری، کنترل و قدرت
  • هر عضو گروه سعی دارد میزان ابتکار و قدرت دلخواه خود را ثابت کند. این کار منجر به سلسله‌مراتب کنترل می‌شود.
  • نظرات منفی و انتقادهای بین اعضا رایج‌تر می‌شوند.
  • قضاوت‌ها انجام می‌شوند، زمانِ «باید»ها و «حتماً»ها
  • اعضا توصیه‌های خود را به‌عنوان شیوه‌ای برای بیان سلطه‌گری و کنترل بیان می‌کنند.
  • بروز خصومت نسبت به رهبر در گروه اجتناب‌ناپذیر است. به‌تدریج که اعضای گروه با محدودیت‌های درمانگران آشنا می‌شوند، این خصومت از بین می‌رود.
  • یکی دیگر از منابع نزاع گروهی ناشی از روند ذاتی تغییر است.

مرحلۀ سوم: ایجاد انسجام

  • دنیای بین‌فردی گروه شامل تعادل، تشدید، ایمنی، افزایش روحیه، اعتماد و خودافشایی است.
  • حضور افزایش پیدا می‌کند و اعضای گروه نگرانی قابل‌توجهی دربارۀ  اعضای غایب پیدا می‌کنند.
  • نگرانی اصلی دربارۀ  صمیمیت و نزدیکی است.
  • گروه ممکن است به‌منظور حفظ انسجام گروه، مانع هرگونه ابراز احساسات منفی شود.

هرگاه بتوان تمام عواطف را ابراز کرد و به‌طریقی سازنده روی آن‌ها کار کرد، آنگاه گروه به گروه کاری بالغ تبدیل می‌شود.