فراتر رفتن از یالوم (بخش 4) - روابط ابژه - مجموعۀ گروه‌درمانی تحلیلی هم‌کاوان

همان‌گونه که در مقدمۀ این یادداشت‌ها گفته شد، این مجموعه متشکل از یادداشت‌های کوتاهی است که به معرفی برخی از رویکردهای متفاوتی می‌پردازد که می‌توان در گروه‌درمانی از آنها بهره برد. البته این توضیحات بسیار مختصر بوده و صرفاً برای آشنایی مخاطب با کلیات هر رویکرد نوشته شده است تا خواننده بتواند با پیدا کردن علاقمندی یا کنجکاوی خود، به مطالعۀ بیشتر در زمینۀ مورد علاقه‌اش بپردازد.

روابط ابژه یکی از چهار مدل نظری اصلی درمان روان‌پویشی است (فرانک‌لند، ۲۰۱۰). بر اساس نظریۀ روابط ابژه، افراد از بدو تولد به دنبال برقراری روابط هستند و به آن نیاز دارند و این یعنی همۀ اعمالی که افراد انجام می‌دهند تلاشی برای ایجاد پیوند با دیگران است (بوچل و روتان، ۲۰۱۷). در این نوع درمان، افراد از دفاع‌هایی آگاه می‌شوند که در ازای ایجاد ایمنی موقت و محافظت از فرد در برابر آسیب‌پذیری، مانع برقراری و حفظ روابط بین‌فردی مثبت می‌شوند (بوچل و روتان، ۲۰۱۷). یکی از مفاهیم اصلی روابط ابژه عبارت است از همانندسازی فرافکنانه (بوچل و روتان، ۲۰۱۷). بر اساس این مفهوم، فرد بخشی‌هایی از خودش را به فرد دیگری «فرافکنی» می‌کند و از این طریق، هیجان یا بخش ناخوشایند وجودش را متعلق به خود نمی‌داند و طرف مقابل را مجبور می‌کنند که به‌نحوی احساس و رفتار کند که گویی این فکر یا هیجان خصیصه‌‌ای متعلق به او است.

برای مثال، فرض کنید یکی از اعضای گروه (گامورا) به عضو دیگر (پیتر) بگوید که چون او (پیتر) وسط حرفش پریده و قبل از اتمام سخنانش موضوع بحث را عوض کرده از دستش دلخور است. پیتر ممکن است احساس شرمندگی و خودخواهی کند، اما به‌جای پذیرش این بخش از وجودش می‌گوید: «نصف جلسه مشغول صحبت بوده‌ای. امروز به‌اندازۀ کافی از گروه سهم نداشته‌ای؟» پیتر با این عبارت هیجان‌های انکار‌شدۀ شرم‌ساری یا خودخواهی خودش را به گامورا فرافکنی می‌کند و با ایجاد ترس از اینکه او وقت زیادی را از گروه می‌گیرد، باعث می‌شود گامورا از کوره در برود و در پاسخ بگوید: «نه! تمام کردن صحبتم برایم مهم‌تر از تو است!» بدین ‌ترتیب، رفتارها و حرف‌‌هایی که پیتر برای انکار هیجان‌های خودش به کار گرفته بود، گامورا را به سمت عینیت‌بخشی به خودخواهی سوق داد.

راهنمای سریع مطالعه این مطلب پنهان

1 قسمت‌های دیگر:

2 منابع