چگونه مناسب‌ترین گروه‌درمانی را انتخاب کنید

تصمیم گرفته‌اید گروه‌درمانی را امتحان کنید. با دوستانی که تجربۀ شرکت در گروه‌درمانی را داشته‌اند صحبت کرده‌اید، در اینترنت دربارۀ گروه‌درمانی تحقیق کرده‌اید، شاید حتی با درمانگر فردی‌تان هم مشورت کرده‌اید. حالا از کجا باید گروهی را پیدا کنید که با نیازهایتان هماهنگ باشد؟

با مولین لش، از اساتید روان‌پزشکی دانشگاه تورنتو و رئیس برگزیدۀ انجمن روان‌درمانی گروهی آمریکا (AGPA) که سازمانی ملی با بیش از 2000 گروه‌درمانگر است، نشستی داشتم. AGPA خانۀ حرفه‌ای گروه‌درمانگرانی مختلف، تقریباً از هر رشته‌ای است: روان‌درمانگران، پرستاران، مددکاران اجتماعی، روان‌پزشکان، مشاوران سلامت روان بالینی، خانواده و زوج‌درمان‌گران، روحانیون مشاور، کاردرمانگران و هنردرمانگران خلاق و…

مولین لش به پرسش‌های کلیدی دربارۀ تصمیم‌گیری در مورد گروه‌درمانی مناسب این‌گونه پاسخ داد:

گروه‌درمانی با درمان فردی چه تفاوتی دارد؟

پژوهش‌ها همواره مؤید اثربخشی هر دو این درمان‌ها بوده‌اند. گروه‌درمانی راه ایدئالی برای بهبود مهارت‌های بین‌فردی‌ است که می‌تواند به انگ همراه با انزوای اجتماعی یا شرم پایان دهد. هم‌گروهی‌ها هم شما را به چالش می‌کشند و هم حمایت می‌کنند و بازخورد و الگوی مثبت در اختیارتان قرار می‌دهند. به‌علاوه، گروه‌ها مهارت‌های مقابله‌ای را هم به حد اعلی می‌رسانند.

اولین گام برای انتخاب گروه‌درمانی درست چیست؟

سعی کنید مشخص کنید که می‌خواهید روی چه چیزی کار کنید؛ اهداف و انتظارات روشنی داشته باشید. از خود بپرسید «باید در زمینۀ مقابله با استرس مهارت کسب کنم یا مقابله با افسردگی یا اضطراب؟ آیا با مصرف مواد دست‌وپنجه نرم می‌کنم؟» پاسخ به این پرسش‌ها مستلزم خودنگری صادقانه است. برای مثال، شاید از خود بپرسید: «چرا همیشه با آدم‌های دنیای اجتماعی‌ام دچار تعارض می‌شوم؟»

هر یک از گروه‌های مختلف به نگرانی‌های معینی می‌پردازند. تحقیق کنید چه نوع گروهی در نزدیکی شما ارائه می‌شود و رهبری آن با چه کسی است. اطمینان حاصل کنید که رهبر گروه به خوبی برای گروه‌درمانگری آموزش دیده باشد. گروه‌درمانگران در اغلب موارد در ابتدا در یک جلسۀ فردی با مراجع آشنا می‌شوند و تصمیم می‌گیرند که برای گروه مناسب است یا نه.

گروه‌های بلندمدت و کوتاه‌مدت چه تفاوتی دارند؟ آیا اهدافشان با هم فرق می‌کند؟

گروه‌های کوتاه‌مدت (کوتاه‌تر از 12-8 جلسۀ هفتگی) بیشتر برای تمرکز بر مشکلی مشترک مثل مقابله با اضطراب اجتماعی، مدیریت افسردگی، کاهش استرس، مقابله با فقدان یا بیماری پزشکی مناسب هستند. ممکن است ماهیتی آموزشی داشته باشند یا از رویکردهای درمان شناختی رفتاری (CBT) استفاده کنند. این گروه‌ها اغلب تاریخ شروع و پایان مشخصی دارند و با 12-8 نفر مشخص برگزار می‌شوند.   

پایان گروه‌های بلندمدت‌تر باز است و اعضا به صورت هفتگی یا یک‌هفته‌‌درمیان ملاقات می‌کنند. اعضایی که احساس می‌کنند به نتیجه رسیده‌اند گروه را ترک می‌کنند و اعضای جدید به گروه می‌پیوندند. مدت‌زمان طولانی‌تر این گروه‌ها موجب می‌شود اعضا در سطوح شخصی‌تر و عمیق‌تری کار کنند.

گروه‌درمانی به آزمایشگاهی اجتماعی تبدیل می‌شود. در اغلب موارد، افرادی که با طلاق مواجهند برای کسب مهارت و حمایت به گروه‌های کوتاه‌مدت می‌پیوندند. ممکن است بعدها تصمیم بگیرند به گروهی بلندمدت‌تر بپیوندند تا ببینند چرا بارها و بارها با مسائل ارتباطی یکسانی مواجه می‌شوند.